Η αναγκαιότητα συγκρότησης Ταμείου Αλληλεγγύης των Εκπαιδευτικών

Κοινοτοπίες #3

Του Πάνου Ντούλα

Κάλυμνος 11-12-2010

Μες στον ορυμαγδό των σοκαριστικών ανατροπών που συμβαίνουν γύρω μας κι εναντίον μας, είναι ίσως κάπως παράταιρο να μιλά κανείς για αποφάσεις που θα έπρεπε να είχε πάρει το εκπαιδευτικό κίνημα εδώ και καιρό. Τώρα είναι καιρός για δράση κι όχι για άλλες διεργασίες. Πολλοί (κι εγώ) αναμένουν την Εξέγερση και την απάντηση του κόσμου της εργασίας. Ας μου επιτραπεί η εκτίμηση ότι έχουμε μπει σε μια μακριά νύχτα που δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει και πώς. Πρέπει, μέσα σε αυτό το σκοτάδι να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον. «Κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση!», λένε γενικά τα σωματεία. Στην πράξη, όμως, πολλά μέλη του δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις έκτακτες ανάγκες που προκύπτουν ή σε ένα παρατεταμένο απεργιακό αγώνα.

Αυτό το κενό θα μπορούσε να το καλύψει ένα Ταμείο Αλληλεγγύης των Εκπαιδευτικών. Θα μπορούσαμε, με
μια ελάχιστη συνεισφορά ο καθένας μας(πχ 5-10 ευρώ το μήνα), να δημιουργήσουμε ένα Ταμείο που θα ήταν οικονομικά εύρωστο και θα βοηθούσε τα μέλη του σε έκτακτες περιστάσεις (πχ θέματα υγείας ή μια μεγάλη απεργία). Θα μπορούσε να αποτελέσει το Ταμείο μας μια έμπρακτη απάντηση στην κυβερνητική πολιτική στην καρδιά της οποίας βρίσκεται η απομόνωση του κάθε κλάδου, του κάθε ανθρώπου από τον άλλον και η τελική υποταγή του.

Το Ταμείο θα μπορούσε να έχει κάποιες αρχές. Να είναι καθολικό(να περιλαμβάνει όλους τους εκπαιδευτικούς του δημοσίου, ενδεχομένως και τους συνταξιούχους), να μην είναι ανταποδοτικό, να διέπεται η διαχείρισή του από οικονομική διαφάνεια(από αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους των μελών του), κτλ. Θα μπορούσε το Ταμείο για αρχή να βασιστεί πάνω στην υπάρχουσα συνδικαλιστική δομή (πχ Σύλλογοι Δασκάλων και ΕΛΜΕ) ή και να την ξεπερνά αργότερα, ενοποιώντας την.

Η ιδέα δεν είναι καινούργια-αντίθετα Ταμεία Αλληλοβοήθειας με διάφορες μορφές έχουν θεσπιστεί πολλές φορές από συνδικάτα και ενώσεις πολιτών σε πολλές χώρες του κόσμου. Η δημιουργία τους ενίσχυσε τον αγώνα των εργαζομένων και αμφισβήτησε στην πράξη τη λογική του ατομικού δρόμου, εφαρμόζοντας στην πράξη την έννοια της Συν-αδελφικότητας και της Συλλογικότητας. Το σωματείο για τα μέλη του σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνο μια μορφή πολιτικής συγκρότησης και διαμεσολάβησης αλλά και προστασία, ομάδα, οικογένεια.

Στη μακριά νύχτα του Τροϊκού Πολέμου που έχουμε μπει θα κερδίσει αυτός που έχει την καλύτερη οργάνωση, τις περισσότερες εφεδρείες και την μεγαλύτερη αλληλοϋποστήριξη. Το Ταμείο Αλληλεγγύης των Εκπαιδευτικών μπορεί να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Θα το τολμήσουμε;;