Για τις απολύσεις: από μια απολυμένη φίλη στο φουμπου

Το ξέρω ότι κάποια στιγμή πολύ σύντομα θα με απολύσουν και μένα...

Είτε απευθείας, λόγω συγχώνευσης σχολείων, αύξησης ωραρίου, κοινωνικών κριτηρίων (δεν έχω παιδιά και οικογένεια), είτε πλαγίως, θα με πλακώσουν στις υποχρεωτικές μετακινήσεις ανά την Ελλάδα και επειδή δεν έχω φράγκα για μετακινήσεις θα παραιτηθώ.
Δεν με νοιάζει, σαν λύτρωση φαντάζει απ τα Νταχάου που στήνονται για σχολεία.
Δεν έχω υπαρξιακό πρόβλημα να νιώσω "άχρηστη" επειδή θα με διώξουν τιποτένιοι και αχρείοι ημιμαθείς.

Οργίζομαι όμως που δεν θα με απολύσουν κανονικά. Να πάρω την αποζημίωση μου και ό,τι έχω καταβάλει για το εφάπαξ και να πάω στο διάολο.

Η ατιμωτική απόλυση συνοδεύεται από κρατική κλοπή, σιχαμερή και βρώμικη, σαν αυτούς που την διαπράττουν.
Όμως, το ξέρω ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν θα σταθεί στο πλευρό μου.
Θα ακουστούν λόγια συμπαράστασης και συμπάθειας, θα μου χτυπήσουν τον ώμο συμπονετικά, θα σκίσουν μερικές γάτες βρίζοντας και καταριώντας και μετά θα κάνουν το σταυρό τους που γλύτωσαν οι ίδιοι και θα επιστρέψουν στην καθημερινότητα τους.
Το τι θα κάνω εγώ είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ή θα βρω την άκρη ή δεν θα την βρω.
Δεν έγινε και τίποτα. Μάχες που δεν κερδίζονται οι καλοί στρατηγοί τις εγκαταλείπουν και προχωρούν στις επόμενες.
Όμως λυπάμαι για τους άλλους που θα απολυθούν.
Τον γιατρό που θα έχω ανάγκη να με περιθάλψει, τον σκουπιδιάρη που μας μαζεύει τα σκουπίδια, για την κοπέλα στο ταμείο του Δήμου που πληρώνουμε το νερό, για τη νοσοκόμα που τρέχει με την πάπια σε 50 άρρωστους μαζί.
Θα μου λείψουν αυτοί όλοι. Είναι τα ανθρώπινα γρανάζια μιας κοινωνίας όλοι αυτοί, κι εγώ μαζί.
Κι όσο αν τους βρίζουν και τους κατηγορούν, μόλις εξαφανιστούν θα διαλυθεί κι η κοινωνία.
Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά...
Μη σώσει και γυρίσει με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν.
όταν το καταλάβουν θα είναι πολύ πολύ αργά.

(για την Μαρία Καζάκου που δεν την γνωρίζω προσωπικά αλλά διάβασα την λιτή ανάρτηση της επί τη απολύσει της/Μαρία κουράγιο, ερχόμαστε).

Η ανάρτηση της Μαρίας Κ.:

Maria Kazakou
Είμαι κι εγώ στη ¨λίστα¨ με τη διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.
Σήμερα μου ανακοίνωσαν από το υπουργείο ότι θέτουν σε διαθεσιμότητα την ζωή μου....
Τόσο απλά! Τόσο αυθαίρετα! Τόσο άδικα, μένεις άπραγος να παρακολουθείς το τέλος της ταινίας που δεν διάλεξες να δεις και νοιώθεις ανήμπορος να αμυνθείς στον παραλογισμό της εξουσίας.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτό το κράτος αφαιρεί τα όνειρά μου τόσο απερίσκεπτα, ψηφίζοντας νόμους που δεν βασίζονται στις θεμελιώδεις αξίες της ζωής και της δικαιοσύνης και στο δικαίωμα που μου προσφέρει το Σύνταγμα της χώρας μου.

Το δικαίωμα να εργάζομαι.
Το δικαίωμα να ελπίζω.
Το δικαίωμα να ζω.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΡΙΑ ΚΑΖΑΚΟΥ
ΞΥΠΝΑΤΕ !
Ή ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ!