Ένα σχόλιο για τα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη

βάσει και του Theoklis Kakatsakis

Εν ολίγοις (που λέει ο λόγος):

1) Η προοπτική επιστροφής των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΠΟΤΑΜΙ στην εξουσία παρέμεινε απεχθής προοπτική για την πλειονότητα της κοινωνίας. Αυτοί οι 3 πήρανε μαζί 38,5%, όσο ακριβώς και το ΝΑΙ του Δημοψηφίσματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε κυρίως για αυτό: η έκταση της διαφοράς υπέρ του μεγάλωνε κάθε μέρα την τελευταία εβδομάδα.

2) Στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ συντέλεσε καθοριστικά το μόλις 7μηνο παραμονής στην εξουσία σε σύγκριση με τα 41 χρόνια ΝΔ/ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί οι άλλοι να είχαν τόσες ευκαιρίες κι ο Αλέξης να μην έχει μια δεύτερη.

3) Η ΝΔ, παρότι οργανώθηκε καλύτερα, δεν έλεγε τίποτε απολύτως πολιτικά, πέρα από το "γυρίστε πίσω σε μας". Παρόλα αυτά, δεν περίμεναν πολλοί να χάσει κιόλας 200.000 ψηφοφόρους από τον Γενάρη! Ίσως υπήρξε δάκτυλος "εκ των έσω".

4) Η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου μετά από 5 χρόνια Μνημονίων αντιμετωπίζει το μνημονιακό καθεστώς όχι πια ως εκτροπή/εξαίρεση αλλά ως κανονικοποιημένη πραγματικότητα, έστω και λίγο ανώμαλη. Με αυτήν τη λογική, προτιμούν να έχουν ένα λάιτ διαχειριστή του Μημονίου παρά έναν κιόλας που φωνάζει ότι το πιστεύει (!). Ο κόσμος εξακολουθεί να μη θέλει Μνημόνιο, για αυτό άλλωστε και ψήφισε ΟΧΙ.

5) Όμως, για αυτήν την κοινωνική πλειονότητα, η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ φαντάζει λιγότερο επώδυνη από το άγνωστο ενός grexit (νομίζω κάπου λέει ο Λένιν ότι ο κόσμος προχωράει σε ρήξεις όταν η αβεβαιότητα για το αύριο μοιάζει λιγότερο τρομακτική από την αθλιότητα του σήμερα). Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει.

6) Σε πολύ κόσμο υπάρχει η αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακός επειδή συνθηκολόγησε, αφού πρώτα έδωσε μάχη, την ίδια στιγμή που οι λοιπές μνημονιακές δυνάμεις όχι μόνο δεν πάλευαν αλλά συντάσσονταν ανοιχτά με τους δανειστές. Έχει κι αυτό την αξία του.

7) Το ποσοστό της ΧΑ 7% είναι επί της ουσίας το ίδιο με αυτό του 2012. Μπορεί κάποιος να το δει λιγότερο απαισιόδοξα (παρά τη μνημονιακή στροφή και του ΣΥΡΙΖΑ, το ποσοστό ανέβηκε μόλις 0,6% σε σχέση με τον Γενάρη) ή περισσότερο απαισιόδοξα (μετά από μια δολοφονία και παρά την ανάληψη της πολιτικής της ευθύνης από τον Μιχαλολιάκο το ποσοστό είναι καρφωμένο στο 7%). Όπως και να έχει πια, οι ψηφοφόροι τους δεν είναι παραπλανημένοι ή διαμαρτυρόμενοι πολίτες, είναι συνειδητοποιημένοι φασίστες, που βλέπουν τα νεκρά παιδάκια στο Αιγαίο και μάλλον χαίρονται....

8) Το ΠΑΣΟΚ τραγουδάει ακόμη γιατί έχει χιλιάδες στελέχη στον κρατικό μηχανισμό και στις τοπικές κοινωνίες. Μάζεψε ωστόσο τον κόσμο του με την προοπτική της εξουσίας. Τι θα κάνει τώρα;;; Ίσως αφομοιωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως απλά περιμένει σαν ρεζέρβα, εάν ξαναυπάρξει διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ.

9) Η αποτυχία του ΠΟΤΑΜΙΟΥ δείχνει ότι μιντιακά και μεταμοντέρνα προϊόντα νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού (με ολίγον από ρατσισμό) χωρίς κομματική δομή, δύσκολα περπατάνε σε χώρα που έχει τσακιστεί και από τη μιντιακή διαπλοκή και από το νεοφιλελευθερισμό. Βασικά, αρχή αποτυχίας για το ΠΟΤΑΜΙ ήταν το μόλις 6,3% στις περσινές χαλαρότατες ευρωεκλογές....Σταύρο καληνύχτα, καληνύχτα...

10) Το ΚΚΕ μετά από 5 χρόνια άγριας λιτότητας και παρά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει καρφωμένο στο 5.5% και με χαμένες 30 χιλιάδες ψήφους (όταν το 2009-προ κρίσης- είχε 7,5%). Ακόμη δεν κατάλαβαν στον Περισσό ότι κάτι κάνουν λάθος;;;

11) Ο Πάνος Καμμένος-ΑΝΕΛ συνεχίζει και εκφράζει τη λαϊκή (όχι ναζί) ρήξη στη Δεξιά με αντιλαϊκές πολιτικές, έστω και υπό τη μορφή μιας πιο έντιμης διαχείρισης του συστήματος.

12) Ο Λεβέντης μάζεψε και τις ψήφους του Γκλέτσου και ήταν απλά μια άλλη έκφραση της αντιπολιτικής Αποχής και του Άκυρου-Λευκού.

13) Για τη ΛΑΕ (και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αρχίζει δύσκολη περίοδος, καθώς η ερμηνεία που έδιναν στο ΟΧΙ του Ιούλη αποδείχθηκε ότι ήταν μάλλον άστοχη. Όσο λάθος θα είναι μια εμμονή στον κοινοβουλευτικό δρόμο, άλλο τόσο λάθος θα είναι μια εμμονή στον κινηματισμό, αφού συν τοις άλλοις κάθε διεκδίκηση πλέον θα χτυπά στον τοίχο του πολιτικού ("έχετε δίκιο αλλά θέλετε να χρεωκοπήσουμε;;;").

Απαιτούνται πολλά άλλα πράγματα και κυρίως:

- Δημοκρατία . Να ερμηνεύσουν την Αποχή ως πλήρη απόρριψη του νυν τρόπου που κάνουν πολιτική (κυρίως η ΛΑΕ) και να ενσωματώσουν την εμπειρία των Αγανακτισμένων. Εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης και ανανέωση.

- Έμπνευση-αντισυστημική φυσιογνωμία (βασικά ΛΑΕ). Για πολύ κόσμο, ήταν περίεργο πρώην Υπουργοί να προσπαθούν να εμφανίζονται ως αντισυστημικοί.

-Καθαρό στίγμα (κυρίως ΛΑΕ). Τα ήξεις-αφίξεις είναι πλέον βαρετά. Δεν μπορεί να κρύβεις τις προθέσεις σου και να λες "αν χρειαστεί μπορεί να βγούμε από ΕΕ". Πρέπει να εξηγήσεις στον άλλον ότι θα είναι πολύ δύσκολα στην αρχή.

- Πρόγραμμα πειστικό (κυρίως για ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κόσμος θέλει να γνωρίζει αν εκτός ευρωζώνης/ΕΕ θα μπορεί να αγοράζει κρέας, να έχει πετρέλαιο, αν τα νοσοκομεία θα λειτουργούν κανονικά και αν θα μας την πέσουν ή όχι οι Τούρκοι. Τόσο απλά, τόσο δύσκολα...

14) Οι δημοσκόποι πέφτουν έξω γιατί δυσκολεύονται να εντοπίσουν τους πολίτες που οι τραπεζικές τους καταθέσεις είναι απλά ΜΗΔΕΝικές και που δεν έχουν πια ούτε σταθερό τηλέφωνο. Το είχε εξηγήσει ακριβώς αυτό ο Γκάλοπ στο πρώτο πρώτο γκάλοπ που είχε κάνει τη δεκαετία του '30, όταν σε αντίθεση με τους άλλους, προέβλεψε σωστά τη νίκη του Ρούσβελτ. Και όλοι ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ψήφισαν ΝΑΙ τον Ιούλη (τι ακριβώς να φοβηθούν από τις κλειστές τράπεζες;;;) και φυσικά δεν ψήφισαν τώρα ΝΔ, Φώφη, Σταύρο.

15) Πραγματική Αποχή τεράστια: σε σχέση με το 2009 έχουν χαθεί 2.000.000 ψηφοφόροι. Δεν τους εμπνέει κανείς; Σίγουρα. Δεν τους εκφράζει κανείς; Πιθανόν. Δεν τους διορίζει κανείς; Κι αυτό παίζει για ορισμένους...

16) Για όσους αύριο θα πάμε στη δουλειά μας αλλά και για όσους μείνουν σπίτι επειδή είναι άνεργοι, μάλλον δεν άλλαξε τίποτα. Η Ελπίδα που έστω και δειλά ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας στις 26 Γενάρη (ό,τι και να είχαμε ψηφίσει τότε), έχει σβήσει και θα την αποτελειώσουν οι δεκάδες εφαρμοστικοί του Μνημονίου νόμοι. Αλλά η ζωή (ευτυχώς) είναι πεισματάρα και δε σταματάει εδώ. Αρκεί κάποια στιγμή η γκρίνια, η μοιρολατρία και η λογική της ανάθεσης να μετατραπούν σε συλλογικότητα και στην απόφαση να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας. Δύσκολο μεν, αναγκαίο δε, γιατί αλλιώς απλά θα έχουμε μια συνεχή βαρβαρότητα.

Η ελπίδα δεν ήρθε το 2015. Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει μια όχι πολύ μακρινή ημέρα...