“ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ” ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ
Οι εξαγγελίες του Υπουργείου Παιδείας για εκκίνηση “εθνικού διαλόγου για την Παιδεία” σηματοδοτούν το οριστικό διαζύγιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τις θέσεις και τα αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος και την πλήρη προσχώρηση σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη λογική.
Η κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει και δεσμευτεί για την εφαρμογή της διαβόητης εκπαιδευτικής «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ, δηλ. ένα σύνολο νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων με στόχο την εισαγωγή της λογικής της ανταποδοτικότητας, της άμεσης και έμμεσης ιδιωτικοποίησης, της υπαγωγής στις απαιτήσεις των «επενδυτών», της «σύνδεσης με την παραγωγή», δηλ. της απαίτησης για φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, της υποκατάστασης της ουσιαστικής γνώσης από την άμεσα εφαρμόσιμη πληροφορία. Άλλωστε, μιλάμε για την κυβέρνηση που δεν τόλμησε καν να ψηφίσει το “Νόμο Μπαλτά”, ανακρούοντας πρύμναν αμέσως μόλις αντέδρασαν τα άλλα μνημονιακά κόμματα και οι δανειστές.
Στην πραγματικότητα, αυτό που έχει ανάγκη ο χώρος της παιδείας δεν είναι καμιά παρωδία διαλόγου αλλά άμεση ικανοποίηση των επιτακτικών αιτημάτων που έχουν αναδείξει τα κινήματα: για την πλήρη ξεθεμελίωση των νομοθετικών εκτρωμάτων της μνημονιακής περιόδου (νόμοι Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου) αλλά και των προηγούμενων αναδιαρθρώσεων (από την αξιολόγηση - χειραγώγηση μέχρι τη νομιμοποίηση των κακόφημων “Κολεγίων”), για την κάλυψη των τεράστιων αναγκών σε προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες, για την ενίσχυση της χρηματοδότησης και για την ικανοποίηση όλων των αναγκών σε μαθητική και φοιτητική μέριμνα.
Μόνο πάνω σε αυτή τη βάση μπορούν να συζητήσουν τα κινήματα (και όχι οι “ειδικοί”) πάνω στο ποια Παιδεία ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις διεκδικήσεις της κοινωνίας: με παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία, με πλήρως κατοχυρωμένο το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα, με ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, με κριτική σκέψη και συλλογικότητα μέσα στη μαθησιακή πράξη.
Άλλωστε, η ίδια η μεθοδολογία του «διαλόγου» που προτείνει η κυβέρνηση δείχνει και τις προθέσεις της. Η Επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής θα αναλάβει ουσιαστικά τη διαμόρφωση της “συναίνεσης” με τα άλλα μνημονιακά κόμματα. Το ΕΣΥΠ, οργανωμένο έτσι που οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών χώρων της εκπαίδευσης να τσουβαλιάζονται μαζί με πλήθος άλλων “φορέων”συμπεριλαμβανομένων και των εκπροσώπων των εργοδοτών, θα αναλάβει την επίφαση κοινωνικού διαλόγου. Η νεόκοπη “εθνική επιτροπή διαλόγου”, μια ιδιότυπη “Συμβουλευτική” στο πλευρό του Υπουργείου, θα αναλάβει να πει ότι τοποθετούνται και οι “ειδικοί” και δη οι “αριστεροί”. Είναι μια διαδικασία στην οποία η αγωνία του εκπαιδευτικού, του μαθητή, του φοιτητή, του γονιού απλώς δεν θα ακούγεται και θα νομιμοποιούνται οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις. Είναι τυχαίο ότι κεντρικό ρόλο χτες έπαιξε η εξαγγελία για επέκταση του ΕΑΠ, δηλ. ενός ανώτατου ιδρύματος που στηρίζεται στα δίδακτρα, την ίδια ώρα που ετοιμάζεται νέο “Σχέδιο Αθηνά” για τη συρρίκνωση του δημόσιου ακαδημαϊκού χάρτη;
Άλλωστε, και τα πρόσωπα που ηγούνται της διαδικασίας διαλόγου κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Ο Αντώνης Λιάκος, εκ των βασικών ιδεολόγων του εκσυγχρονισμού της περιόδου Σημίτη, ηγήθηκε της κίνησης των πανεπιστημιακών που στήριξαν την μεταρρύθμιση Γιαννάκου το 2006-7, την ώρα που τα ΜΑΤ άνοιγαν τα κεφάλια των φοιτητών που διαμαρτύρονταν. Ο Νίκος Θεοτοκάς ηγήθηκε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ της προσπάθειας να απαλλαγεί η πανεπιστημιακή Αριστερά από τους “Απέκηδες” και έσπευσε να εκλεγεί μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος του Παντείου Πανεπιστημίου, δηλαδή μέλος ενός αυταρχικού και ολιγαρχικού θεσμού, κόντρα μάλιστα στην τότε επίσημη γραμμή και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μπορούμε να προσπεράσουμε ότι ο Κώστας Γαβρόγλου συμμετείχε στη διοίκηση του ιδιωτικού “Κοινωφελούς Ιδρύματος Λάτση”.
Ο “εθνικός διάλογος” αυτός δεν είναι, φυσικά, ο πρώτος που γίνεται. Στον παρελθόν ανάλογες προσπάθειες συνάντησαν τη μαζική αντίσταση των κινημάτων που κατάφεραν να ανατρέψουν ή και να καθυστερήσουν την εφαρμογή τέτοιων «μεταρρυθμίσεων». Περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται οι μαχόμενες δυνάμεις του εκπαιδευτικού κινήματος να συντονιστούν, να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν. Για να θυμίσουν και σε αυτή την κυβέρνηση πως ό,τι και εάν ειπωθεί στο “διάλογο”, τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι αγώνες.
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου